Weltwärtsbericht
Nummer 2
von
Nicole Schischke, 18.02.2014
Muli bwanji!
Nun sind schon 6 Monate in Malawi vergangen und es heißt Halbzeit
für mich. Es ist für mich manchmal einfach unvorstellbar, wie
schnell die Zeit verflogen ist. Ich erinnere mich noch genau daran,
wie ich das erste mal vor meiner Klasse stand und jetzt ist schon das
zweite Term halb vorbei! In der Schule hat sich so Einiges für mich
verändert: Meine Stundenzahl hat sich verdoppelt, da ich nun nicht
mehr nur Expressive Arts, sondern auch Life Skills unterrichte.
In Life
Skills bringe ich den Kindern z.B. bei, wie man sich Ziele setzt und
diese auch erreicht oder wie man Probleme erkennt, erklärt und löst.
Es ist ein sehr spannendes Fach, in dem vorallem logisches Denken
gefordert wird. So ist mein Schulalltag mit Life Skills und
Expressive Arts eine gute Mischung aus logischem Denken und Kreativem
Arbeiten.
Ich habe mir
nach Term 1 viele Gedanken dazu gemacht, wie ich die Kinder dazu
motivieren kann, sich anzustrengen und habe im Laufe meiner
Überlegungen kleine, silberne Sterne gefunden, die ich eigentlich
für die Weihnachtszeit aus Deutscland mitgebracht habe. So habe ich
nun die Namen aller Kinder aus meiner Klasse auf ein großes Plakat
geschrieben und dieses hinte in die Klasse gehängt. Für
bemerkenwerte Leistungen wie mehrere Tests mit 100% in Folge, eine
sehr gute Gruppen- oder Einzelarbeit, positiv auffalendes
Sozialverhalten oder gute Mitarbeit im Unterricht klebe ich nun immer
einen Stern neben den Namen. Die Kinder freuen sich sehr über jeden
einzelnen Stern und die Liste ist das Erste, das sie sich angucken,
wenn sie morgens die Klasse betreten.
Anne und ich
leiten weiterhin montags den Dancing Club und zurzeit studieren wir
mit den Mädchen von Standard 4 bis 8 einen Tanz zu malawischer Musik
ein. Die Mädchen machen sich sehr gut, auch wenn es um für sie ganz
neue und unbekannte Elemente, wie Hebefiguren geht. Freitags gehe ich
seit diesem Term zum Art Club und leite die Kinder zusammen mit einem
anderen Lehrer an. Viele meiner Fünftklässler sind dem Art Club
beigetreten, sodass es nun über 30 Kinder aus Standard 4 bis 7 sind,
was mich sehr freut. Letzte Woche, an Valentinstag, haben wir
Blumenvasen mit Wasserfarben gemalt und selbstgefaltete Blumen aus
Papier auf das Bild geklebt - ich habe die Kinder selten 3 Stunden
durchgehend so hochkonzentriert gesehen. Es ist wirklich schön mit
anzusehen, wenn eine Aktivität ihnen so viel Spaß macht, dass sie
total abdriften und alles um sich herum vergessen. Die Bilder sind
sehr schön geworden! Zusammen mit meinem Kollegen benote ich die
Bilder der Kinder und dann hängen wir sie vor dem Lehrerzimmer auf,
sodass die ganze Schule sie bewundern kann und es stehen wirklich
jede Pause viele Kinder aus allen Standards vor den Kunststücken.
Wer weiß, villeicht wächst der Art Club ja noch weiter?!
Ein anderes
Projekt bei dem Anne und ich helfen, ist eine Bücherei für Schüler
und Lehrer. Ich freue mich sehr über die Bücherei, weil das
wirklich etwas Großes für die Kinder ist. Nur wenige der
Schülerinnen und Schüler besitzen Bücher, da diese viel zu teuer
für sie sind und es in ihren Häusern meistens auch keinen richtigen
Ort gibt, um die Bücher aufzubewahren. Jedesmal wenn ein Kind ein
Buch zur Schule mitbringt, versammeln sich alle um es herum und
lesen. Durch die Bücherei wird das Englisch der Schulkinder viel
besser und ihre Phantasie wird gefördert.
Ich genieße
jede Sekunde mit den Kinder, sie geben mir soviel Kraft! Jedesmal
wenn es mir schlecht geht, brauche ich nur an sie zu denken und schon
geht es mir besser und diese Aussage ist nicht übertrieben. Hier nur
einige Beispiele: Letzte Woche hatte ich einen wirklich schlechten
Tag, an dem ich an mir und meinen Fähigkeiten als Lehrerin geweifelt
habe und genau an diesem Tag habe ich 2 Briefe von Schulkindern
erhalten: "Happy Valentines Day to my beloved teacher" und
"Dear Ms Nico, I love you so much, because you are a good
teacher. I love you so much, thank you. I wish you a lovely day."
Und heute nach dem Unterricht kam ein Kind zu mir, weil es mit mir
sprechen wollte. Ich habe gefragt, was los sei und da meinte es:
"Teacher? I love you." In solchen Momenten bin ich einfach
nur glücklich und denke mir: Hier bin ich richtig.
Die
Herzlichkeit und Offenheit der Menschen ist einer der Hauptgründe,
weshalb es mir hier so gut geht und was mich in schwierigen Momenten
immer wieder dazu ansport, weiterzumachen. Der Begriff "warm
heart of Africa" passt einfach perfekt zu Malawi.
Zu meiner
größte Befürchtung, während meines Auslandsjahres in ein
riesengroßes Heimwehloch zu fallen kann ich nun sagen, dass es mir
dies mittlerweile fast unmöglich erscheint. Selbstverständlich habe
ich ab und zu Heimweh und wünsche mir in solchen Momenten, bei
meiner Familie und meinen Freunden in der Ferne zu sein. Aber wie
soll ich denn bei der Art der Menschen in Malawi jemals so richtig,
richtig großes Heimweh kriegen?!
Was das
Wetter angeht, ist Malawi trotz Regenzeit “the warm heart of
Africa”. Ich habe mir die Regenzeit, bevor ich hierhin gekommen
bin, immer ganz anders vorgestellt! Und zwar so, dass es jeden Tag
fast durchgehend regnet. Eigentlich ist es aber eher wie bei uns in
Deutschland: Mal regnet es, mal scheint die Sonne. Mal regnet es die
ganze Woche jeden Tag lang einige Stunden und mal regnet es 2-3 Tage
gar nicht. Anders, als ich es in Deutschland oft erlebe, lieben die
Leute den Regen hier. Wenn es vormittags draußen anfängt zu regnen,
können die Kinder sich kaum komplett auf den Unterricht
konzentrieren, weil sie ständig zum Fenster rausgucken und sich so
freuen. Wenn dann endlich die Pausenglocke ertönt, stürmen alle
freudig hinaus, um im Regen zu spielen. Ich kann nachvollziehen, dass
es eine freudige Zeit ist: Regen bedeutet, dass alles auf den Feldern
wächst, was wiederrum eine gute Ernte und genug Nahrung bedeutet.
Vorallem “Chimanga”- Mais - ist in Malawi sehr wichtig, da daraus
Maismehl gemacht wird, aus dem Nsima – Maisbrei – gekocht wird,
was die Grundnahrung der Malawier darstellt.
Ich finde
die Regenzeit außerdem gut, da sich die Regentonne ganz schnell
füllt, wenn man sie in den Regen stellt und das bei den
Wasserausfällen, die wir in den letzten 3 Monaten fast durchgehend
hatten, ein großer Vorteil ist. Die Wasserausfälle finde ich nicht
mehr schlimm, denn ich habe mich schon daran gewöhnt und solange
noch genug Wasser in unseren Eimern ist, ist alles gut. Oft merke ich
es nicht einmal, wenn dann doch Wasser da ist, da ich schon
reflexartig z.B. zum Händewaschen eine Schale mit Wasser nehme. Der
Strom fällt nur noch sehr, sehr selten aus, da es nun einen zweiten
Stromanbieter gibt, der dem ersten wahrscheinlich Konkurrenz macht.
Zum Glück!
Mich haben
Malawier auch schon gefragt: “Wann ist die Regenzeit in
Deutschland?” Ich habe ihnen dann versucht zu erklären, dass es
sowas wie Trocken- und Regenzeit nicht gibt, sondern es quasi immer
Regenzeit ist. Erst waren die Leute ein bisschen verwundert, fanden
es aber spannend. Es geht ihnen wahrscheinlich so wie mir zuvor mit
meinen Gedanken über die Trocken- und Regenzeit: Man muss es erst
erleben, um es komplett nachvollziehen zu können.
Auch die
Weihnachtszeit bei Hitze muss man im Leben einmal erlebt haben und
ich hatte dieses Weihnachten die Gelegenheit dazu. Tagsüber war ich
außerhalb des Hauses nicht wirklich in Weihnachtsstimmung, aber zu
Hause haben Anne und ich alles gegeben: Wir haben die Räume
weihnachtlich geschmückt und einen Adventskranz aufgestellt. So
saßen wir jeden Abend in der Adventszeit abends zusammen beim
Kerzenschein des Kranzes, haben selbstgebackene Kekse gegessen und
Weihnachtstee getrunken. Dazu haben wir noch jeden Tag eine
Adventsgeschichte gelesen, was sehr schön war. Ich habe den Advent
selten so besinnlich wie dieses Jahr verbracht. Am Heiligabend selbst
waren wir bei den Schwestern zu einer sehr schönen Messe, einem
tollen Weihnachtsessen und Bescherung eingeladen. Die Schwestern
geben sich wirklich Mühe, dass wir uns hier wohl fühlen und es uns
gut geht und es gelingt ihnen. Ich bin sehr glücklich in Madisi
gelandet zu sein und das alles nun erleben zu dürfen! Manchmal kommt
mir ein Jahr wirklich sehr kurz vor...
Das ist mir
besonders in den 3-wöchigen Ferien aufgefallen, die vorübergegangen
sind wie eine Woche. Anne und ich waren zusammen mit anderen
Freiwilligen aus Malawi und Mozambique in Cape Maclear am Malawisee.
Dort haben wir viele andere Freiwillige und Reisende aus aller Welt
getroffen und es war sehr schön und bereichernd uns mit ihnen über
unsere Erfahrungen auszutauschen und Malawi zusammen zu genießen.
Natürlich haben wir auch viele Einheimische getroffen, mit denen wir
viel Zeit verbracht haben und die uns die Gegend zeigen konnten.
Nicht wenige Leute im Dorf haben sich darüber gewundert, dass ich in
Chitenje und barfuß auf den Markt gehe und dort auch noch Chichewa
spreche. Dadurch haben sie erkannt, dass ich nicht bloß eine
Touristin bin, sondern schon mehr über dieses Land weiß, was mich
sehr freut. Immer öfter sagen Leute nicht “Azungu!” (Weißer),
wie in meiner ersten Zeit in Malawi, sondern z.B. “Sister” und
ich finde es wirklich toll, immer mehr als Teil der Gemeinschaft
angesehen zu werden und nicht nur als “reiche Weiße” oder
Touristin.
Am Anfang
fand ich es nicht leicht, mich der Kultur anzupassen, wenn es z.B. um
Kleidung oder Nahrung geht, aber das hat sich mittlerweile verändert:
Meine Mitbewohnerinnen und ich kochen so oft es geht Phala und Nsima
– und ich kann nur sagen: Es macht süchtig! Ich finde Nsima nun
sogar fast leckerer als Kartoffeln, Fleisch oder sonst was. Wenn man
es die ersten Male isst, hat es keinen wirklichen Geschmack und man
wird nicht dazu angeregt, es noch mal zu essen. Mit der Zeit wird es
aber immer besser und irgendwann fragt man sich: “Wie kann ich in
Zukunft ohne Nsima überleben?”
Bis jetzt
kochen wir auf dem Herd, aber wir haben vor, uns einen Feuerkocher zu
kaufen, damit auch das Kochen und Backen so richtig malawisch wird.
Außer
Maisbrei kochen, habe ich hier noch gelernt, Mais anzupflanzen. Ende
Dezember haben Anne und ich zusammen mit unserem Gärter um unser
Haus herum und in der Schule Mais gepflanzt und es ist viel, viel
einfacher, als ich gedacht habe. Unser Mais ist noch nicht reif, aber
der einiger anderer Leute schon: Zur Zeit wird im Dorf viel gekochter
grüner Mais und gegrillter gelber Mais verkauft. Ich freue mich
schon auf unsere Ernte, dann wird der Mais erstmal zur
Maismühlegebracht und Maismehl daraus gemacht. Ich frage mich, wieso
in Deutschland eigentlich kein Maismehl aus Mais gemacht wird und
wieso wir dort kein Maisbrei essen? Da ist mir im Leben zuvor echt
was entgangen.
Nicht nur die Kultur
hat mich bisher geprägt, sondern auch Madisi an sich:
Ich werde
niemals das Gefühl vergessen, nach den Ferien zurück nach Madisi
gekommen zu sein: Nach all den Erlebnissen der Ferien habe ich nun
wieder die gewohnte Umgebung und viele bekannte Gesichter gesehen.
Als wir angekommen sind, war mein erster Gedanke: “Endlich zu
Hause!” Und ich sage ziemlich oft “zu Hause” zu Madisi und so
fühlt es sich auch an: Wie eine zweite Heimat. Es ist vielleicht
noch etwas früh für solche Gedanken, aber manchmal frage ich mich,
wie ich nach meiner Rückkehr glücklich in Deutschland leben kann,
wenn ich immerzu Malawi im Herzen habe?! Es ist ein Segen, zwei Orte
zu haben, an denen man sich zu Hause fühlt, aber ist es auch nicht
so, dass man dann niemals mit den Gedanken komplett an einem Ort ist,
sondern oft an den anderen denkt?! Und wenn es so ist, ist das nicht
belastend?! Ich hoffe, ich finde auf diese Fragen in den nächsten
Monaten eine Antwort, mit der ich zufrieden bin. Eine Sache, die auf
jeden Fall sehr positiv daran, dass ich Malawi nun als zu Hause
ansehe ist, ist, dass ich dieses Land einfach unglaublich liebe in
dieser Art und Weise, dass ich alles dafür tun würde und auch
vorhabe Malawi bald von Deutschland aus zu unterstützen. Das ist
auch für mich der Punkt, an dem ich sagen kann: “Ich bin nicht nur
eine Freiwillige, sondern Missionarin.” Gott hat mich nach Malawi
geführt, damit ich mich in diesen wunderschönen Fleck von Gottes
Schöpfung verliebe und aufmerksam für die Nöte des Landes werde.
Ich möchte die Leute in Deutschland mit dieser Liebe für das Land
durch bunte Erzählungen und Erfahrungsgerichte anstecken und auch
sie auf die Nöte aufmerksam machen. Denn wann man etwas liebt, denke
ich, dann möchte man sich auch dafür einsetzen.
Wenn mich
jemand fragen würde, was genau daran, dass ich in Malawi als
Lehrerin arbeit
e
missionarisch ist, dann würde ich auch in dieser Art antworten: Das
Unterrichten an sich ist villeicht nicht missionarisch, aber das Land
mit all seinen Facetten - guten und schlechten Seiten - persönlich
zu erleben, kennenzulernen und davon zu erzählen und andere darauf
aufmerksam zu machen, dass es auf der Welt viel mehr als nur
Deutschland oder Europa gibt und dass man auch mit wenig glücklich
sein kann und auf Gott vertrauen kann und dass genau dieses
Gottvertrauen und der Glaube so stark machen kann, das ist
missionarisch! Wenn man sich auf eine Mission begibt, dann begibt man
sich auf einen Weg und mein Freiwilligenjahr ist für mich erst der
Anfang dieser Mission. Es ist der Grundbaustein, der die Idee der
“einen Welt” für mich erst realistisch und erreichbar macht und
auf den ich in Zukunft aufbauen möchte.
Ich blicke
vorfreudig auf das nächste halbe Jahr in Malawi und bin gespannt,
was mich hier noch so alles erwartet.
Liebe Grüße und
Tionana!
Nicole
***
Mój
drugi wywiad dla organizacji "Weltwärts"
Od
Nicole Schischke, 18.02.2014
Muli
bwanji! W tym miesiącu obchodze pół roku w Malawi, czyli półowe
mojego czasu w tym pięknym kraju. Czasem jest dla mnie nie do
wyobrażenja, jak szybko te 6 miesiące mineły. Pamiętak jak by to
było wcoraj, jak stałam pierwszy raz przed swoją klasą i teraz
już 2/3 roku szkolnego prawie mineły! W szkole w nowym roku dość
dużo rzeczy się dla mnie zmieniło: Ucze teraz dwa razy tyle godzin
co w zeszłym roku, bo nie ucze już tylko Expressive Arts, ale też
Life Skills. W Life Skills ucze dzieci np., jak mogą ośiągnąć
swoje cely, po czym poznać ten czy tamten codzienny problem i jak go
rozwiądzać. Jest to bardzo ciekawy przedmiód, w którym logiczne
myślenie jest najwarzniejsze. Więc mój dzień szkolny jest idealną
mieszanką logicznego myślenia w Life Skills i artystyczynch zajęć
w Expressive Arts.
W
wakacjach świątecznych dużo rozmyślałam nad tym, jak dzieci do
tego dostać, aby się jeszcze bardziej starali w szkole. W traktcje
rozmyslania znalasłam małe, srebrene dekoracyjne gwiazdki, które
przywiozłam z niemjec na czas świąteczny. Napisałam imiona
wszystkich dzieci z mojej klasy na duży plakat i powiesiłam ztyłu
w klasie. Teraz zawsze, jak ktoś bardzo pozytywnie poppadnie, bo np.
ma w paru pracach z koleji 100%, na lekcji dużo mądrych rzeczy mowi
lub zachowuje się szczegolnie miło i serdecznie do innych uczeń,
np. w formie pomagania innym, nklejam gwiazdke koło imienia tego
ucznia. Dzieci bardzo się z każdej jednej gwiazdki cieszą i lista
gwiazd jest nawet pierwszym miejscem, gdzie dzieci się rano w klasie
zbierają.
Anne
i ja nadal prowadzimy klub tańca w
poniedziałki i parę tygodni temu zaczyliśmy z dziewczynami z
klasów 4 do 8 tańczyć do malawskiej muzyki. Dziewczyny mają się
dobrze, nawet jak chodzi o załkiem nowe i nieznane elementy tańca,
jak np. tańczyć w powietrzu (wielu dziewcząt jedną podnosi, która
wtedy tańczy jagby w powietrzu).
W
piątki idę do klubu artystycznego, którego razem z innym
nauczycielem prowadze. Dużo dzieci z mojej 5. klasy dołączyło do
klubu artystycznego w ostatnich tygodniach, tak że teraz mamy w
klubie ponad 30 dzieci z klasów 2,4,5,6 i 7, co mnie bardzo cieszy.
W ostatni tydzien byli walentynki i z tej okazji malowaliśmy wasony
i przykleiliśmy kwiaty papierkowe do wasonów – rzadko widziałam
dzieci ponad 3 godziny tak skupione nad czymś. Naprawde jest pięknie
widzić, jak bardzo malowanie i w ogóle artystyczne zajęcia im się
podobają, że zapominają o wszystkim. Razem z innym nauczycielem
oceniliśmy obrazy, które pięknie wyszli!, i powiesiliśmy przed
biurem nauczycieli, tak że cała szkoła może je na przerwie
podziwiać. I co przerwe naprawdę dużo dzieci sobie obrazki
ogląda.. kto wie, może niedługo jeszcze więcej dzieci dołączy
do klubu artystycznego?!
Inny
projekt, przy którym Anne i ja pomagamy, to księgarnia dla dzieci i
nauczycielów. Bardzo się ciesze z księgarni, bo jest to coś
niesamowitcie fajne dla dzieci. Tylko mało uczni ma książki w
domu, bo są oni za droge i dzieci nie mają miejsce w domu, gdzie
książki by mogły wswobodnie leżyć i się nie zepsłuć. Kiedy
kolwiek jakieś z dzieci książke do szkoły przynosi, cała klasa
się około tego dziecka zbiera i czyta razem z nim – widzicie,
książki są tutaj bardzo cenne! Księgarnia pomaga dziecią
poprawić język angielski i rozbudować fantazie!
Ja
cieszę się każdą chwilą z dziecmi, dawają mi tyle siły!
Zawsze, jak idzie mi źle, to tylko o nich myśle i już idzie mi
lepiej..i to nie jest żart, ale mowie na powarznie! Tylko parę
przykładów: W ostatni tydzień mniałam naprawdę lichi dzień,
gdzie bardzo wątpiłam nad swoimi umiętnościami jako nauczycielka
i dokładnie w ten dzien dostałam 2 listy od uczniów. „Wesołych
walentynek dla mojej ukochanej nauczyielki” i „Kochana pani Nico,
bardzo pani kocham, bo jest pani dobrą nauczycielką. Bardzo pani
kocham, dziękuje. Życze pani dobry dzień.” A dziśaj po lekcji
jedno dziecko do mnie przyszło, bo chiało ze mną rozmawiać.
Zapytałam o co chodzi, a ono odpowiedziało: „Pani nauczycielka?
Kocham Cię.” W takich momętach jestem po prostu szczęśliwa i
myśle sobie: Tutaj jestem w dobrym miejscu.
Serdeczność
i otwartość ludzi jest jednym z głównych powodów, dlaczego mi
tutaj tak dobrze idzie i co mnie z gorszych momętach motywuje,
kontynuować moją prace tutaj. „Ciepłe serce Afryki” - tak
mowią na Malawi i według mnie to idealnie pasuje do tego kraju.
Zanim
przyjechałam do Malawi, to najbardziej bojałam się tęsknoty za
rodziną. Ale po 6 miesięcach moge powiedzić, że mi się prawie
wydaje niemożliwe mieć wielke tęsknoty. Oczywiście czasami tęskne
bardzo za moją rodziną i koleżankami i krajem, i w takich momętach
życze sobie tylko, być w domu. Ale jak moge przy mentalności ludzi
w Malawi tak NAPRAWDE wielke tęsknoty przeżyć?!
Jak
chodzi o pogode, to Malawi mimo deszczu jest „ciepłe serce
Afryki”. Zanim tutaj przyleciałam, wyobrażałam sobie czas
deszczowy załkowicie inaczej! Myślałam sobie, że będzie
naokrągło padać. Ale jest więcej tak jak w Europie: Czasem pada
deszcz, czasem świeci słońce. Czasem pada co dzień parę godzin i
czasem nie pada wcale przez 2-3 dni. Inaczej jak widze to często w
Niemiec i w Polsce, ludzie tutaj uwieliają deszcze! Jak pada do
południa, dzieci tylko cięszko mogą się na lekcje skupić, bo
cały czas przez okno na dwór patrzą i szczęśliwie obserwują
deszcz. A jak jest czas na przerwe to uśmiechnięte biegną na dwór,
aby się z kolegami w deszczu pobawić. Rozumnę, ze czas deszczowy
jest dla nich szczęśliwym czasem, bo wszystko na polach rośnie, co
znaczy że niedługo będzie dość jedzenia. Szczegolnie „chimanga”
- Kukurydza – jest w Malawi bardzo ważna, bo w ludzie z niej mąke
kukurydzią robią, z której robi się „Nsima” - papke
kukurydzianą, co jest głównym jedzeniem ludzi w Malawi.
Mimo
tego mi się czas deszczowy też podoba, bo wiadra się szybko wodą
napełniają, jak stawiamy je na dworze, co jest bardzo przydadne, bo
w ostatnich 3 miesiącach prawie nigdy wody nie było w kranie. Już
się przyzwyczaiłam do tego, że często wody nie ma... nie jest to
dla mnie problemem, tak długo jak jest dość wody we wiadrach.
Często wcale nie zauważam, jak JEST woda, bo już z przyzwyczajenia
używam np. do mycja rąk wodę z wiadra i wcale nie sprawdzam przed
myciem, czy jest woda w kranie. Prąd w ostatnim czasię prawie
zawsze mamy, bo jest teraz nowa firma, która się prądem zajmuje, w
Malawi i robi starej firmie konkurenzie. Naszczęście!
Ludzie
w Malawi też już się pytali mnie: „Kiedy jest czas deszcowy w
Niemczech?” Na początku było to pytanie dla mnie troche śmieszne,
ale ludzie tutaj pewnie tak myślą, jak ja o pogodzie w Malawi przed
moim przyjazdem: Trzeba to przeżyć, aby załkowicie zrozumieć.
Próbowałam ludzią wytłumaczyć, że u nas nie ma szczegolny czas
na deszcze, ale że co jakiś czas pada. Ludzie byli troche
zdziwione, ale też zaciekawione.
Też
boże narodzenie trzeba choć raz w życiu spędzić w upałach i ja
w tym roku mogłam doświatczyć to. W dzień poza domem nie czułam
się za bardzo „świątecznie”. Ale w domu Anne i ja próbowałyśmy
wszystko, aby było troche swiątecznie. Mniałyśmy dekoracje
świąteczne w każdym pokoju i nawet świeczki adwętowe. I tak co
wieczór sobie piłyśmy herbatke i jadłyśmy samo upieczone ciastka
świąteczne przy świeczkach. Do tego jeszcze co dzień czytałyśmy
jakąś historie adwętową. Rzadko przeżyłam tak pomyślny czas
adwętowy, jak w tym roku tutaj w Malawi – w upałach! Boże
narodzenie spędziłyśmy razem z siostrami. Była piękna msza po
angielsku, jedzenie świąteczne i nawet prezęty. Siostry naprawdę
się starają, abyśmy się tutaj dobrze czuli, i często im się
udaje. Jestem bardzo szczęśliwa, że bóg poprowadził moją droge
do Madisi i że moge tutaj teraz tyle fajnych rzeczy doświatczyć!
Czasami rok mi się naprawdę krótki wydaje..
To
mi szczegolnie podpadło w 3-tygodniowych feriach, które mineły jak
tydzień. Anne i ja byłyśmy razem z innymi misionarzamy z Malawi i
Mosambique w Cape Maclear nad jęziorem Lake Malawi. Tam spotkałyśmy
dużo innych voluntariuszy i podróżujących z całego świata i
było bardzo fajnie się z nimi naszymi różnymy doświadczeniami
wymieniać i razem czas spędzać w takim pięknym kraju jak Malawi.
Oczywiście
spotkałyśmy też dużo ludzi, które pochodzą z Malawi i tutaj
mieszkają. Dużo z nimi rozmawiałam i pokazali mi okolice, jak np.
wioske nad jęziorem. Niemało ludzi w wioskach się dzwiło, że
chodziłam w Chitenje (tradychionalnym malawskim ubraniu) i na bosaka
po gorącej, czerwonej ziemni. Ale jeszcze bardziej się dziwili z
tego, że rozumnę i rozma po Chichewa. Po tym poznali, że nie
jestem „tylko” turystką, ale że wiem więcej o ich kraju, co
mnie bardzo cieszy. Coraz mniej ludzi woła za mną „Azungu!”
(Biała), jak robili w moim pierwszym czasie w Malawi, ale coraz
częściej słysze np. „Sister” (Siostra) czy „Madame”
(Pani). Bardzo się z tego ciesze, że coraz więcej ludzi widzi we
mnie część wioski a nie „bogatą, białą” lub turystke. :)
Na
początku nie zawsze było mi łatwo, się dopasować do kultury, jak
chodzi np. o ubranie lub jedzenie, ale to się w międzyczasie
zmieniło. Anne, Johanna i ja tak często, jak nam tylko możliwie,
gotujemy Phala (papke z kukurydzy i soyi) i Nsima – i muszę
powiedzić, że już czuję się uzależniona od tego jedzenia! Nsima
już mi prawie lepiej smakuje niż kartofle, mięso i dużo innych
rzeczy. Jak się Nsima pierwsze razy je, to nie ma żadnego smaku i
wcale nie motywuje to do tego, aby sobie jeszcze raz Nsima ugotować.
Ale z czasem co raz smaczniejsze się staje i nagle jednego dnia się
pytasz: „Jak moge w przyszłości bez Nsima przeżyć?”
Do
tego czasu gotowałyśmy Nsima na platcie elektrycznej, ale
planujemy kupić sobie malawskią plate i gotować i piec nad ogniem,
żeby jedzenie też naprawdę po malawskiu smakowało.
Oprócz
papki z kukurydzy jeszczę nauczyłam się tutaj sadzić kukurydze.
Pod koniec grudnia Anne i ja razem z naszym ogrodnikem zasadziliśmy
kukurydze na około naszego domu i na polach koło przedszkola i
szkoły i muże powiedzić, że jest to dużo, dużo łatwiejsze niż
sobie myślałam. Nasza kukurydza jeszcze nie urosła tak do końca
bo zasadziliśmy ją badzo późno, ale ma się dobrze. U niektorych
ludzi w ogrodkach kukurydza już urosła i dla tego na rynku idzie
dużo zielonej, ugotowanej i żółtej, ugrylowanej kukurydzy kupić.
Cieszę się już na to, z naszej kukurydzy mąke zrobić. Nie
rozumnę, czemu w Europie maki z kukurydzy nie ma i dlaczego nie jemy
papkę z kukurydzy? Naprawde pogapiłam coś w moim do tych czasowym
życiu.
Nie
tylko kultura mniała do tego czasu duży wpływ na mnię, ale też
sama wioska Madisi, w której mieszkam:
Nigdy
nie zapomnę, jak się czułam, jak po feriach wróciłyśmy do
Madisi. Po tyle nowych doświatczeniach, ludziach i miejscach, które
w feriach mogłam zobaczyć, teraz znowu widziałam znaną okolice ze
znanymi twarzami! Moja pierwza myśl wtedy była: „Wresztcie w
domu!” I ja mowie dość często „dom” na Madisi i tak też się
czuje tutaj: w domu. Pewnie jest jeszcze troche prędko na takie
mysli, ale czasem pytam siebie, jak po moim powrotcie mam szczęśliwie
w Niemczech żyć, jak ciągle mam Malawi w sercu?! Jest to dla mnie
takie błogosławieństwo, że czuję się w więcej miejscach „w
domu”, ale nie jest wtedy też tak, że nigdy nie jest się z
myślami załkowitcie w jednym miejscu, ale często myśli się o
drugim?! I jak tak jest, nie leży to cięszko na sercu?! Mam
nadzieje, że w następnych miesiącach znajde na to odpowiedź,
która mnie uspakaja.
Jedna
rzecz, która na pewno bardzo posytywnie na to wpływa, że Malawi
jest dla mnie trzecim „domem” (po Poslce i Niemczech) jest to, że
ogromnie kocham ten kraj i bym wszystko dla niego zrobiła! Już
planuje, jak po moim powrodcie do Niemczech mogę pomóc w
rozwinięciu Malawi. Ja nie czuję się tylko jako woluntariuszka w
Malawi, ale jako misionarka. Bóg moją drogą do Malawi poprowadził,
abym się zakochała w tą piękną część świata i abym poznała
i doświadczyła biedę i problemy tego kraju. Chcę ludzie w
Niemczech i w Polsce zarazić tą miłością przez kolorowe
opowieści o dobrych i złech doświadczeniach, które mogłam tutaj
zrobić, ale im też pokazać, jakie problemy w tym kraju są i jak
idzie pomóc. Bo jak się coś kocha, to myśle, że też chcę się
wstawiać za tym.
Jak
ktoś by mnie zapytał, co dokładnie w tym, że jako nauczycielka
pracuje w Malawi jest misionarskie, to bym mu odpowiedziała: Samo
uczenie nie jest może aż tak misionarskie, ale zobaczyć ten kraj z
wszystkimi jego dobrymi i złymi stronami i żyć tutaj i szczegolnie
potem ludzią o tym opowiadać, pokazać i przypominać, że na
świetcie jest dużo więcej jak tylko Polska, Niemczech czy Europa i
że też można być szczęśliwym i mieć zaufanie do boga jak ma
się mało i że to zaufanie i ta wiara w boga mogą dać taką
ogromną siłe, to jest dla mnie misionarskie!
Jak
idzie się na misije, to jagby szło się nową drogą, a ten rok w
Malawi jest dla mnie tylko początek tej drogi lub misji. Jest to dla
mnie pierwsza cegła, na której chcę zbudować swoją przyszłość.
I właśnie według tej pierwszej cegły, która moja misja w Malawi
jest dla mnie, pomysł „jednego świata” zamiast „bogatego i
ubogiego świata” jest dla mnie dopiero realistyczny i osiągalna.
Już
się cieszę na następne 6 miesięcy w Malawi i czekam z
uciekawieniem na to, co mnie tutaj jeszcze czeka.
Pozdrowienia z Malawi i Tionana :)
Nicole
Du machst das alles einfach so wundetvoll - niemand könnte es besser!
AntwortenLöschenI love you, deine Kristina
Bardzo fajnie napisane. Pozdrawiam serdecznie !
AntwortenLöschen